OUDORP - Twintig jaar geleden, in de zomer van 1999, staat het leven van Marcel van Deursen en Erna Molenaar totaal op zijn kop. Erna krijgt een vreselijk telefoontje: hun beste vrienden Wil en Richard zijn met hun gezin op vakantie verongelukt. Wil en Richard zijn op slag dood. Hun kinderen Marit en Rens overleven het ongeluk ternauwernood.

Het is voor Erna en Marcel zonneklaar dat zij zich over hen zullen ontfermen, zoals zij dat ooit hebben laten vastleggen met hun vrienden. Als een van de koppels zou overlijden, zou het andere stel voogd worden van de kinderen. Met de dood van Wil en Richard rust er in een keer een enorme verantwoordelijkheid op de schouders van Marcel en Erna. Marcel: "Je hele bestaan komt als een lawine over je heen, alles wordt opeens bijzonder. Ik dacht: hoe kan ik hier nog onder uit?"

Alles draait om de kinderen
Het wordt het echtpaar steeds duidelijker dat zij de kinderen in hun eigen gezin zullen opvangen. Beiden nemen een jaar vrij om de twee gezinnen tot een te smeden. Erna: "We zijn er echt naar toe gegroeid. Uiteindelijk was het onze intrinsieke wens om met onze twee jongens en met Marit en Rens een gezin te vormen. We wilden thuis zijn voor alle vier de kinderen, zodat we aan elkaar konden wennen en alert konden zijn op alle mogelijke emoties." Marcel: "Jijzelf doet er niet meer toe. Vanaf dat moment draait alles om de kinderen."

Er breekt een nieuwe tijd aan, waarin het gezin alles doet om met elkaar gelukkig te worden. Marcel: "We hebben gezegd: we maken een nieuw boek samen. De kinderen gingen samen op pianoles, de vakanties waren heel belangrijk, er ontstonden nieuwe rituelen. Maar het was ook heel belangrijk om de oude herinneringen levend te houden."

"Alsof ik een pasgeboren baby in mijn handen hield"
Omdat Marcel en Erna het zo belangrijk vonden dat er voor de kinderen zoveel mogelijk ruimte was om de herinnering aan hun eigen ouders in ere te houden, was adoptie nooit een onderwerp van gesprek. Pas toen Marcel in 2018 met hartklachten in het ziekenhuis terecht kwam en er daar gevraagd werd naar de familieverhoudingen, bleek de noodzaak van de formaliteit. Erna: "Rens is de enige van onze vier kinderen die in de buurt woont. Als er iets met ons gebeurt, moet hij het recht hebben om voor ons te beslissen." Voor zoon Rens maakte een adoptie niet uit: "Gevoelsmatig zijn Erna en Marcel mijn ouders, al vanaf het begin is dat zo."

Omdat adoptie boven de 18 jaar in Nederland niet kan, moest er een rechter aan te pas komen om de inmiddels volwassen kinderen te laten adopteren. Marcel raakt nog geëmotioneerd als hij terugdenkt aan dat moment: "Het was alsof ik op een pasgeboren baby in mijn handen had. Zo voelde het."

De onderlinge band is sterker dan ooit. Zoon Rens voelt dat heel sterk: "Ik vind het geweldig hoe Marcel en Erna alles hebben aangepakt. Ze kregen er ineens twee kinderen bij . Als ik nu kijk naar hoe ze die twee gezinnen samen hebben gebracht, dan ben ik daar onwijs trots op."